Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Εt in Arcadia ego







Καθαρός αέρας, επιτέλους, σε ακούω να λες, ακομπανιαμέντο με το ακορντεόν που παίζει βαλκανικά τα Κύματα του Δουνάβεως και το μπάσταρδο χάσκι που ουρλιάζει την απορία του, πώς έγιναν όλα αυτά νόημα, είναι σίγουρα ενδιαφέρον, σε ακούω να λες, αλλά το ξέρεις και δεν με ξεγελάς.
Δεν είναι αφαίρεση αυτό που πονάει μέσα στους Άλλους (τόσες λέξεις για το τίποτα, ένα πανταχού παρόν αίτημα σύνθεσης του απλού), αυτό το γυμνό και ασχημάτιστο πλάσμα που τρέμεις και σιχαίνεσαι να αγγίξεις, αλλά πρέπει τώρα -χτες- να το κάνεις να σταματήσει να απαιτεί την επιστροφή σ' έναν τόπο άναρθρο, συνεχή και αδιατάρακτο.
Ακόμα και στην Αρκαδία, καλή μου, κι εκεί ακόμα, η ζωή είναι ένας ζευγαρωτός χορός με το θάνατο και, για να μπορέσεις να αυτοσχεδιάσεις, πρέπει να μάθεις τη φόρμα.

κάπως έτσι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου