Τα χέρια της είναι δυνατά ήδη από τους ώμους, που τους τραβάει πίσω επίτηδες για να φαίνεται πιο σίγουρη γι' αυτό που λέει, κι εσύ το ξέρεις αλλά συνήθως το ξεχνάς. Διπλώνει και πιάνει όλον το δικέφαλο με την παλάμη αγκαλιαστά, οι φλέβες πετάγονται, Πειραιώς μεσημέρι, δεν είναι πολλά να γίνουν ακόμα, Απρίλη μήνα, τι συζητάμε...
Περνάνε μήνες ή και χρόνια αλλά οι διατυπώσεις παραμένουν περιττές, είναι μια ανακούφιση κι αυτό, και η ταγκισμένη μυρωδιά του σώματος στην πόλη, ντουμάνια και αδρεναλίνη, επαναφέρει στη μνήμη το παζλ της σάρκας, εύκολα, εύκολα και γνώριμα, μια κόγχη για το βλέμμα μέχρι αύριο το πρωί.
Να πριονίσεις την κλείδα με τα δόντια, να ακουμπήσεις τους αντίχειρες στο στομάχι, να σπρώξεις τα γόνατα με τους αγκώνες, σ' αγαπάει πάντα και δεν μπαίνει στον κόπο σου, τα δυνατά της χέρια της φτάνουν για να ανοίγει δρόμο ανάμεσα στις μέρες της απουσίας, οι δικές σου λέξεις δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά μία η άλλη τις λες, έτσι θα είναι, σκέφτεσαι, η επιστροφή στη μήτρα, υγρό στα ρουθούνια, στα αυτιά, στα μάτια.
Και ποτέ δεν ρωτάς.
Περνάνε μήνες ή και χρόνια αλλά οι διατυπώσεις παραμένουν περιττές, είναι μια ανακούφιση κι αυτό, και η ταγκισμένη μυρωδιά του σώματος στην πόλη, ντουμάνια και αδρεναλίνη, επαναφέρει στη μνήμη το παζλ της σάρκας, εύκολα, εύκολα και γνώριμα, μια κόγχη για το βλέμμα μέχρι αύριο το πρωί.
Να πριονίσεις την κλείδα με τα δόντια, να ακουμπήσεις τους αντίχειρες στο στομάχι, να σπρώξεις τα γόνατα με τους αγκώνες, σ' αγαπάει πάντα και δεν μπαίνει στον κόπο σου, τα δυνατά της χέρια της φτάνουν για να ανοίγει δρόμο ανάμεσα στις μέρες της απουσίας, οι δικές σου λέξεις δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά μία η άλλη τις λες, έτσι θα είναι, σκέφτεσαι, η επιστροφή στη μήτρα, υγρό στα ρουθούνια, στα αυτιά, στα μάτια.
Και ποτέ δεν ρωτάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου