Σήμερα ήταν μία απ' αυτές τις μέρες που ξυπνάς μ' ένα σκοπό βιδωμένο στο κρανίο, φαντάζομαι καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα μιλάω. Κάθε τέτοια μέρα υποθέτω πως ο εκάστοτε σκοπός εμφανίζεται σ' ένα όνειρο που παραείναι έντονο για να το θυμάσαι το πρωί, αλλά αφήνει πίσω τα σάλια του, με τη μορφή ακουστικής παραίσθησης.
Έτσι, λοιπόν, έφτιαξα τον καφέ μου και έβαλα να ακούσω αυτό:
Να μην με παρεξηγήσετε, τον Brian Eno τον αγαπάμε πολύ, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι από την ανάμνηση της νύχτας δεν πάταγε στις νότες. Πρέπει να πω ότι, γενικά, οι παραφωνίες δεν είναι ότι με εκνευρίζουν - μάλλον μ' απογοητεύουν. Σαν να περιμένεις από τον ήχο να δώσει το kick στην καρδιά, κι αυτός να μην κάνει τη δουλειά. Προσπάθησα πάλι:
Και, ομολογουμένως, τα πράγματα κάπως έστρωσαν. Αλλά πάλι, έχω τραγουδήσει τόσες φορές και τόσο δυνατά "I'm your slice of life" (και το πίστευα, έχω μεγάλη πίστη στη νατουραλιστική μου δύναμη), που ο καημένος ο Τρίτος Θείος έμοιαζε πάλι μισοβαλμένος στο πεντάγραμμο, έτοιμος να αποδημήσει μελαγχολικά εις Κύριον. Το kick πέρασε και δεν ακούμπησε, δηλαδή.
Και τότε απλώς αποδέχτηκα αυτό που απέφευγα τεχνηέντως και δια της επίφασης της 30+ ωριμότητάς μου. Και ο ήχος κούμπωσε στα αυτιά του δεκατετράχρονου, που καπνίζει τα πρώτα του Prince στο πατάρι του πιο σάπιου μπαρ της πόλης και παρακολουθεί ένα μεγαλύτερο αγόρι να τα σπάει με τις κιθάρες, και το πατάρι να τρίζει, να λες ότι τώρα θα φύγουμε κατευθείαν πάνω στα τραπέζια του ισογείου.
Εγώ απλώς χαμογελάω, κάθε φορά που ανακαλύπτω από την αρχή ότι υπάρχει ένας πυρήνας, που είναι πανέτοιμος ν' απαντήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο ίδιο ερέθισμα, αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες της δοσμένης συνθήκης, που λένε...
Καλή ακρόαση
Έτσι, λοιπόν, έφτιαξα τον καφέ μου και έβαλα να ακούσω αυτό:
Να μην με παρεξηγήσετε, τον Brian Eno τον αγαπάμε πολύ, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι από την ανάμνηση της νύχτας δεν πάταγε στις νότες. Πρέπει να πω ότι, γενικά, οι παραφωνίες δεν είναι ότι με εκνευρίζουν - μάλλον μ' απογοητεύουν. Σαν να περιμένεις από τον ήχο να δώσει το kick στην καρδιά, κι αυτός να μην κάνει τη δουλειά. Προσπάθησα πάλι:
Και, ομολογουμένως, τα πράγματα κάπως έστρωσαν. Αλλά πάλι, έχω τραγουδήσει τόσες φορές και τόσο δυνατά "I'm your slice of life" (και το πίστευα, έχω μεγάλη πίστη στη νατουραλιστική μου δύναμη), που ο καημένος ο Τρίτος Θείος έμοιαζε πάλι μισοβαλμένος στο πεντάγραμμο, έτοιμος να αποδημήσει μελαγχολικά εις Κύριον. Το kick πέρασε και δεν ακούμπησε, δηλαδή.
Και τότε απλώς αποδέχτηκα αυτό που απέφευγα τεχνηέντως και δια της επίφασης της 30+ ωριμότητάς μου. Και ο ήχος κούμπωσε στα αυτιά του δεκατετράχρονου, που καπνίζει τα πρώτα του Prince στο πατάρι του πιο σάπιου μπαρ της πόλης και παρακολουθεί ένα μεγαλύτερο αγόρι να τα σπάει με τις κιθάρες, και το πατάρι να τρίζει, να λες ότι τώρα θα φύγουμε κατευθείαν πάνω στα τραπέζια του ισογείου.
Εγώ απλώς χαμογελάω, κάθε φορά που ανακαλύπτω από την αρχή ότι υπάρχει ένας πυρήνας, που είναι πανέτοιμος ν' απαντήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο ίδιο ερέθισμα, αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες της δοσμένης συνθήκης, που λένε...
Καλή ακρόαση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου