Stay Inside

Jazzy mood και βήχας

Ανορθολογικόν

Μην κλαις
Αυτή η άνοιξη θα μας ξεπλύνει
Τη δημοκρατία των συναισθημάτων
Την αστική μας αβρότητα
Θα γίνουμε αγρότισσες στις εκτάσεις του Μεσαίωνα
Θα χορέψεις γυμνόστηθη στο ξέφωτο
Τη νύχτα που θα θερίζω τους κόπους μου
Και την υπόσχεση των καρπών τους
Ο Ντεκάρτ είχε κιόλας χάσει μαζί μου
Όταν έσυρε το νυστέρι στο στέρνο μου
Για να δει την αντλία μου
Δεν είχε υπολογίσει, ο φτωχός,
Ότι αντλώ τη σιγουριά μου
Ακριβώς από τη στιγμή του αποκεφαλισμού μου

Δεν αποκρίνομαι
Δεν αποκρίνομαι
Αφού το στοίχημα είναι
Εγώ να μάθω να περπατάω
Κι εσύ να μάθεις να στέκεσαι
Θα συναντηθούμε άλλη φορά
Σε μια άλλη σελίδα
Γεμάτη φωνήεντα
Α, ε, η, ι, ει, ο, οι, ου, υ
Δεν θα ' χω λέξεις για να σκεφτώ τα μέλη σου
Κι έτσι θ' αρπάζω ό, τι προεξέχει
Ή ό, τι μου κάνει όρεξη
Όποιον πλησιάζει θα τον πυροβολώ
Με το περίστροφο που θα έχω κρατήσει
Από το βιβλίο που διαβάζουμε όλοι
-Δεν του έχουμε αφαιρέσει ακόμα τα σύμφωνα-
Αυτό λοιπόν.
Θα καταργήσω τα σύμφωνα,
Αφού πρώτα φτιάξω απ' αυτά ένα πιστόλι
Μπαμ, μπαμ


frankly, my dear, i don't give a damn 

Λάικο Σάικο

Τελευταίος Σπασμός

Λιώναμε απ' τη ζέστη και τα τσιμέντα. Πάνω στη μηχανή πέρασε τα χέρια της από τη μέση μου και ακούμπησε τις παλάμες στην κοιλιά μου, που τραβήχτηκε για να κάνει χώρο στις εκδηλώσεις του υπογαστρίου. Η Αριστοτέλους, η Πιπίνου και η Αχαρνών έδειχναν στους θαμώνες τους τα σάπια δόντια της Κόλασης, στάσιμοι βάλτοι στους σαράντα βαθμούς, όμως εμείς περνούσαμε και ανοιγόμασταν αγκαλιασμένες πάνω στην ταχύτητα.
Στην κοίτη του Κηφισού μας περίμεναν οι ανάπηροι και οι αδέσποτοι σκύλοι με τις τσίχλες κολλημένες στη ράχη, οι παρίες κάθε είδους και η μονότονη επανάληψη του κλειδιού που θέτει σε κίνηση ένα μεγάλο μοτέρ, δύο μεγάλα μοτέρ, δεκάδες μεγάλα μοτέρ που θα κινηθούν ανόρεχτα, διεκπεραιωτικά, προς όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Δεν φεύγαμε και δεν ερχόμασταν από πουθενά. Κανείς δεν έφευγε και κανείς δεν ερχόταν από πουθενά.
Κρατήσαμε στα χέρια μας πολύχρωμες, δερμάτινες κλωστές. Μου πέρασε μία στο δεξί καρπό. Τυρκουάζ. Τα μάτια μου. Χρησιμοποίησα αυτό το χέρι για να κάνω νεύμα στο κορίτσι του κυλικείου "Φραπέ μέτριο με γάλα".

Ψήφος εμπιστοσύνης

Τι να μας πει η MRB κι η Public Issue, όταν εμείς έχουμε μάτια και αυτιά παντού για να μετράμε το σφυγμό της πόλης;
Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει το αλάθητο ένστικτο του απελπιστικά κινητοποιημένου fringe των πεζοδρομίων;
Παραθέτω πραγματικό περιστατικό (με όλη την, προφανέστατη, σημειολογία του), αγαπητές αναγνώστριες, και όχι προκάτ τηλεφωνικές φλωριές.

Νεαρός χρήστης εξαρτησιογόνων ουσιών εισέρχεται σε κατάστημα χειροποίητων επίπλων, με άμεσο στόχο την απόσπαση μικρού (ελάχιστου) χρηματικού ποσού από την κυρία που κάθεται στο γραφείο. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι ο νεαρός γνώριζε την ακριβή σχέση της κυρίας με το κατάστημα ή ότι τον ενδιέφερε τελικά αυτή η σχέση, μιας κι όπως είπαμε το ποσό ήταν μικρό, μηδαμινό, τα γνωστά πενήντα λεπτά που εκτιμώνται (από μιαν άγραφη συμφωνία του δρόμου, υποθέτουμε) ως το κόστος του συγκεκριμένου είδους κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Ως εδώ η ιστορία μας δεν είναι παρά η αφόρητη επανάληψη ενός χιλιοπαιγμένου μονόπρακτου-ντεκόρ της καθημερινότητας.
Αλλά
αλλά σ' εκείνο το σημείο το μονόπρακτο κάνει την έκπληξη, ανανοηματοδοτώντας τη σχέση που γεννιέται πάνω από το φάντασμα του πενηντάλεπτου, και η ατάκα του νεαρού χρήστη εξαρτησιογόνων ουσιών αντιστρέφει το σύνηθες συναισθηματικό πρόσημο της επαφής του με αυτούς που κουδουνίζουν πενηντάλεπτα στις τσέπες.
Γιατί ο νεαρός χρήστης εξαρτησιογόνων ουσιών δεν ήθελε να πάρει σάντουιτς ούτε εισιτήριο για τη Βραυρώνα. Και επι λέξει είπε:
"Είμαι αναρχικός και η αδερφή μου είναι πανκ. Μήπως μπορείτε να δώσετε μια μικρή βοήθεια για να πληρώσουμε την εγγύηση ενός φίλου που τον πιάσανε στις 12 Φλεβάρη;"

Υ.Γ.: Εκείνη η ACTA παίζει να μου ζητήσει αναδρομικά ή προλαβαίνω να ποστάρω τραγουδάκι;
  

Επιστροφή στα βασικά

Η εφηβεία μου με καταδιώκει.
Ζωή να 'χω...

Μνημειακή Αρχιτεκτονική (Το Δάκρυ του Ερνέστου Τσίλερ)

Ω των δρόμων
Των καιόμενων νεοκλασικών
Των ασφυκτικών θωρακικών κλωβών
Ω των υποδημάτων μας, που σέρνονται
Από υπνοδωμάτιο σε υπνοδωμάτιο
-νοίκι εκατό ευρώ-
ή και κλοτσώντας μαρμάρινες προσδοκίες
-και πολύ είναι-
Ω των παθών μας και Ω! της αμηχανίας μας
Του κυνισμού και των επιστροφών μας.

Είχε μια υποψία, καθώς φορούσε το μαύρο φούτερ που έχασκε γοητευτικά στο λαιμό μετά από τόσα βάλε-βγάλε, μονη ή με παρέα, λίγη σημασία έχει τελοσπάντων.
Είχε μια υποψία, που οι λέξεις δεν τη χωράνε για να την κάνουν πράγμα, για να κάνουν πράγματα απ' αυτή, σαν μπαλόνι που φουσκώνει απροσδόκητα πέρα από τις δυνατότητές του και σπάει πριν προλάβει να γίνει σχήμα για το οπτικό νεύρο, το δικό της ή των άλλων, λίγη σημασία έχει τελοσπάντων.
Είχε μια υποψία, ανώριμο τέκνο του Τραύματος και της Εμπειρίας, πώς η ζωή είναι αυτό που μένει. Αυτό που δεν μπορούσε να συναρθρώσει, και που τελοσπάντων είχε σημασία για όλες μας, είναι το πώς της προσβολής αυτού που μένει από τη Μνήμη.
Ποιός στερεί από τη Μνήμη τα εμπεριεχόμενα ομόρριζά της;
-Μένος Μανία-
Ποιός επιβάλλει στη Μνήμη τα εμπεριεχόμενα ομόρριζά της;
-Μνημείο Μνήμα Μνηστή-
Δεν ήξερε. Κι ούτε ξέρει να πει τι θυμάται από 'μενα.

 Καληνύχτα, ναι