Ανορθολογικόν

Μην κλαις
Αυτή η άνοιξη θα μας ξεπλύνει
Τη δημοκρατία των συναισθημάτων
Την αστική μας αβρότητα
Θα γίνουμε αγρότισσες στις εκτάσεις του Μεσαίωνα
Θα χορέψεις γυμνόστηθη στο ξέφωτο
Τη νύχτα που θα θερίζω τους κόπους μου
Και την υπόσχεση των καρπών τους
Ο Ντεκάρτ είχε κιόλας χάσει μαζί μου
Όταν έσυρε το νυστέρι στο στέρνο μου
Για να δει την αντλία μου
Δεν είχε υπολογίσει, ο φτωχός,
Ότι αντλώ τη σιγουριά μου
Ακριβώς από τη στιγμή του αποκεφαλισμού μου