Ψήφος εμπιστοσύνης

Τι να μας πει η MRB κι η Public Issue, όταν εμείς έχουμε μάτια και αυτιά παντού για να μετράμε το σφυγμό της πόλης;
Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει το αλάθητο ένστικτο του απελπιστικά κινητοποιημένου fringe των πεζοδρομίων;
Παραθέτω πραγματικό περιστατικό (με όλη την, προφανέστατη, σημειολογία του), αγαπητές αναγνώστριες, και όχι προκάτ τηλεφωνικές φλωριές.

Νεαρός χρήστης εξαρτησιογόνων ουσιών εισέρχεται σε κατάστημα χειροποίητων επίπλων, με άμεσο στόχο την απόσπαση μικρού (ελάχιστου) χρηματικού ποσού από την κυρία που κάθεται στο γραφείο. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι ο νεαρός γνώριζε την ακριβή σχέση της κυρίας με το κατάστημα ή ότι τον ενδιέφερε τελικά αυτή η σχέση, μιας κι όπως είπαμε το ποσό ήταν μικρό, μηδαμινό, τα γνωστά πενήντα λεπτά που εκτιμώνται (από μιαν άγραφη συμφωνία του δρόμου, υποθέτουμε) ως το κόστος του συγκεκριμένου είδους κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Ως εδώ η ιστορία μας δεν είναι παρά η αφόρητη επανάληψη ενός χιλιοπαιγμένου μονόπρακτου-ντεκόρ της καθημερινότητας.
Αλλά
αλλά σ' εκείνο το σημείο το μονόπρακτο κάνει την έκπληξη, ανανοηματοδοτώντας τη σχέση που γεννιέται πάνω από το φάντασμα του πενηντάλεπτου, και η ατάκα του νεαρού χρήστη εξαρτησιογόνων ουσιών αντιστρέφει το σύνηθες συναισθηματικό πρόσημο της επαφής του με αυτούς που κουδουνίζουν πενηντάλεπτα στις τσέπες.
Γιατί ο νεαρός χρήστης εξαρτησιογόνων ουσιών δεν ήθελε να πάρει σάντουιτς ούτε εισιτήριο για τη Βραυρώνα. Και επι λέξει είπε:
"Είμαι αναρχικός και η αδερφή μου είναι πανκ. Μήπως μπορείτε να δώσετε μια μικρή βοήθεια για να πληρώσουμε την εγγύηση ενός φίλου που τον πιάσανε στις 12 Φλεβάρη;"

Υ.Γ.: Εκείνη η ACTA παίζει να μου ζητήσει αναδρομικά ή προλαβαίνω να ποστάρω τραγουδάκι;