Μνημειακή Αρχιτεκτονική (Το Δάκρυ του Ερνέστου Τσίλερ)

Ω των δρόμων
Των καιόμενων νεοκλασικών
Των ασφυκτικών θωρακικών κλωβών
Ω των υποδημάτων μας, που σέρνονται
Από υπνοδωμάτιο σε υπνοδωμάτιο
-νοίκι εκατό ευρώ-
ή και κλοτσώντας μαρμάρινες προσδοκίες
-και πολύ είναι-
Ω των παθών μας και Ω! της αμηχανίας μας
Του κυνισμού και των επιστροφών μας.

Είχε μια υποψία, καθώς φορούσε το μαύρο φούτερ που έχασκε γοητευτικά στο λαιμό μετά από τόσα βάλε-βγάλε, μονη ή με παρέα, λίγη σημασία έχει τελοσπάντων.
Είχε μια υποψία, που οι λέξεις δεν τη χωράνε για να την κάνουν πράγμα, για να κάνουν πράγματα απ' αυτή, σαν μπαλόνι που φουσκώνει απροσδόκητα πέρα από τις δυνατότητές του και σπάει πριν προλάβει να γίνει σχήμα για το οπτικό νεύρο, το δικό της ή των άλλων, λίγη σημασία έχει τελοσπάντων.
Είχε μια υποψία, ανώριμο τέκνο του Τραύματος και της Εμπειρίας, πώς η ζωή είναι αυτό που μένει. Αυτό που δεν μπορούσε να συναρθρώσει, και που τελοσπάντων είχε σημασία για όλες μας, είναι το πώς της προσβολής αυτού που μένει από τη Μνήμη.
Ποιός στερεί από τη Μνήμη τα εμπεριεχόμενα ομόρριζά της;
-Μένος Μανία-
Ποιός επιβάλλει στη Μνήμη τα εμπεριεχόμενα ομόρριζά της;
-Μνημείο Μνήμα Μνηστή-
Δεν ήξερε. Κι ούτε ξέρει να πει τι θυμάται από 'μενα.

 Καληνύχτα, ναι