Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Τελευταίος Σπασμός

Λιώναμε απ' τη ζέστη και τα τσιμέντα. Πάνω στη μηχανή πέρασε τα χέρια της από τη μέση μου και ακούμπησε τις παλάμες στην κοιλιά μου, που τραβήχτηκε για να κάνει χώρο στις εκδηλώσεις του υπογαστρίου. Η Αριστοτέλους, η Πιπίνου και η Αχαρνών έδειχναν στους θαμώνες τους τα σάπια δόντια της Κόλασης, στάσιμοι βάλτοι στους σαράντα βαθμούς, όμως εμείς περνούσαμε και ανοιγόμασταν αγκαλιασμένες πάνω στην ταχύτητα.
Στην κοίτη του Κηφισού μας περίμεναν οι ανάπηροι και οι αδέσποτοι σκύλοι με τις τσίχλες κολλημένες στη ράχη, οι παρίες κάθε είδους και η μονότονη επανάληψη του κλειδιού που θέτει σε κίνηση ένα μεγάλο μοτέρ, δύο μεγάλα μοτέρ, δεκάδες μεγάλα μοτέρ που θα κινηθούν ανόρεχτα, διεκπεραιωτικά, προς όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Δεν φεύγαμε και δεν ερχόμασταν από πουθενά. Κανείς δεν έφευγε και κανείς δεν ερχόταν από πουθενά.
Κρατήσαμε στα χέρια μας πολύχρωμες, δερμάτινες κλωστές. Μου πέρασε μία στο δεξί καρπό. Τυρκουάζ. Τα μάτια μου. Χρησιμοποίησα αυτό το χέρι για να κάνω νεύμα στο κορίτσι του κυλικείου "Φραπέ μέτριο με γάλα".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου