049

Την παρατηρώ να ντύνεται. Ο κώλος της τρεμουλιάζει λίγο, καθώς πηδάει στο ένα πόδι για να περάσει το καλσόν. Τι διάολο, σκέφτομαι, ανοιξιάτικα, δεν έχει τόσο κρύο, κουβάριασέ το και χώσ' το στην τσέπη της ζακέτας. Δεν λέω τίποτα. Θέλω να στρίψω τσιγάρο, αλλά δεν έχω πιει ακόμα καφέ και φοβάμαι ότι η ανυπομονησία μου θα με προδώσει, ίσως θα ήταν τιμιότερο να ουρλιάξω φυγε!, μετά όμως θα πρέπει να τα μπαλώσω απ' την αρχή, αύριο το βράδυ πάρτυ, συμφωνήσαμε.
Αφήνω έναν ήχο να βγεί, ασυναίσθητα, κι έχω μετανιώσει πριν καν τον ακούσει.
Είσαι πολύ όμορφη.
Χαμογελάω προσποιητά και ειλικρινά, είμαστε πολύ όμορφες μαζί τα βράδια, για τις μέρες είναι που δεν ξέρω, το σημάδι στον ώμο πέφτει ακριβώς κάτω από τη ράντα του σουτιέν, καμιά φορά το παρακάνω, σκέφτομαι. Δεν λέω τίποτα. Άλλη φορά θα κανονίσω ταινία, είναι πιο εύκολο και συγκεντρώνεσαι σε κάτι, τεντώνω την πλάτη μου κι απαντάω ότι νυστάζω λίγο ακόμα σε μια ερώτηση που έτεινε προς το πρώτο πληθυντικό, αλλά έμεινε να μετεωρίζεται ανάμεσα στο θυμό και την κατανόηση. Κάτω από το κρανίο μου σχηματίζονται θεολογικές αναφορές για την κόλαση, τον παράδεισο και το καθαρτήριο. Αυτό είναι διαλεκτική, καταλήγω, κι επενδύω με άγριες φαντασιώσεις τον απόηχο του επόμενου ραντεβού.
Στάση Κολυμβητήριο, ήταν οι πρώτες λέξεις της ημέρας.