Κέντρο

Ξύπνησα με την οικογένεια των Ρουμάνων
Κάθε άνοιξη αναδύονται μέσα απ' την άσφαλτο
Φέτος αναρωτιέμαι αν έχουν χαρτιά
Ή αν σύντομα θα παίζουν βιολί σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης
Έμενα στο ισόγειο
Όταν το κοριτσάκι με το ανάποδο ντέφι
Μου ζήτησε, αντί για ψιλά,
Ζαμπόνε περ λαβάρε
Δεν καταλάβαινα για λίγο
Κι έτσι έβαλα μπρος
Τις νεκρές γλώσσες
Έτρεξα στο μπάνιο
Κι έφερα
Τρεις πλάκες σαπούνι -στις δύο η μία δώρο-
Χαμογελάσαμε αμοιβαία
Κάτω από τη γύφτικη υπόκρουση
Κι ένιωθες την Αθήνα
Να χωνεύει
Την άγρια επιθυμία των ανθρώπων
Να ακουστούν και να ακούσουν
Όσοι δεν είδαν την πόλη μου γι' αυτό που είναι
Αναμοχλεύουν φανταστικές αναμνήσεις καθαρότητας
-Άλλοι με τσεκούρια στα χέρια, άλλες με μαχαίρια στα δόντια-
Έγω, προς το παρόν, κατοικώ στην Ομόνοια
Και στους μεγάλους δρόμους
Και κάποια βράδια μέσα σου
Στις γωνίες πίσω απ' το Μουσείο
Ή κολλητά στον Ίκαρο, στην Καραϊσκάκη
Πληθαίνοντας και πληθαίνοντας.