Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Ρ

Έλα, δεν έχω όρεξη, λες μαλακά, οι τσαμπουκάδες δεν είναι η φάση σου. Κρατάς το τηλέφωνο με το αριστερό, μιλάς και κοιτάς το δεξί, πιτσιλιές στα νύχια, σελφ χελπ μπουκς και ανανέωση χώρου, αρχίδια.
Στην άλλη άκρη το Βερολίνο συννεφιασμένο, εσύ φαντάζεσαι ήλιο και ρετρό ποδήλατα, ψαρωτικούς λάιφστάιλερς με μαύρα τζόκεϋ και κορίτσια με θέμα τον αυτοτραυματισμό.
Φέτος δεν θα 'χει άνοιξη, άχρηστη πληροφορία για τον καιρό, αν ήταν εδώ θα γαμιόσασταν απλώς και μετά θα ξημέρωνε κάπως κουρασμένα, θα κατέβαινες στο κέντρο περιμένοντας την πορεία να ξεκινήσει, η παλάντζα της οργής σου θα έγερνε προς την πλευρά της ευταξίας, αντί γι' αυτό το μίσος μαυρίζει τα μάτια, εντελώς αταίριαστα.

Πέντε αιώνες μετά, τακτοποιείτε φωτογραφίες συμμετρικά, οι γεωμετρικές παραφωνίες του κοινού σας τόπου μένουν να αποτίθενται στα σώματα που πλησιάζουν δειλά, χωρίς να έχουν ιδέα.

2 σχόλια:

  1. "no persons, places, things, and no faces."

    σα να βρίσκω δικές μου μνήμες (ή δυνητικές μνήμες τελοσπάντων, υπάρχει αυτό;) στα κείμενα σου. είναι πολύ ανσέτλινγκ αίσθηση αλλά είναι και απ'τις καλύτερες δυνατές/χωρίς να έχω ιδέα, πράγματι. γκο ον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό με τις δυνητικές μνήμες πρέπει να υπάρχει, το σκεφτόμουν κι εγώ τις προάλλες. If it makes any difference, ισχύει και αντίστροφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή