Ο καλός μου σύντροφος στέκεται με τα πόδια ανοιχτά σε δεξιά γκαρντ
Χώνει τα χέρια του στις τσέπες (στο βάθος για να πιάνει λίγο το πουλί του, όπως οι άλλοι βυζαίνουμε το δάχτυλό μας) και με τους ώμους χαλαρούς εκστομίζει χιλιάδες παθητικές μετοχές.
Σιγά σιγά γύρω του στήνεται ένας κύκλος από –όμενους, μονοδιάστατους, σχεδόν χάρτινους.
Ο καλός μου σύντροφος παραμένει παραδόξως αμέτοχος.
Και λέω παραδόξως γιατί κι αυτός ο ίδιος δεν το πιστεύει, ότι μια δεξιά γκαρντ και δυο χαλαροί ώμοι αρκούν για να σε μετατρέψουν σε –το ή το λιγότερο –τέο, μονόφθαλμο ανάμεσα σε τυφλούς και αλλόφρονες –όμενους, που τιτιβίζουν την απελπισία τους σε μία διάσταση, έτσι που αν γυρίσουν στο πλάι ο κύκλος γίνεται διάτρητος, με τον καλό μου σύντροφο να πάλλεται από δίκιο στο κέντρο του, σαν καρδιά σε δεξιά γκαρντ.
(Φταίει ο καπνός στο αμφιθέατρο που συνοφρυώνομαι κι όχι η επιθυμία να βυθίσω το βάρος μου μέσα σου, σε μιαν αφύσικη στάση εκτός ισορροπίας. Έτσι είναι.)θέλω να πω πως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου